„Przeto chciejmy wziąć przed się myśli godne siebie,
Myśli ważne na ziemi, myśli ważne w niebie;
Służmy poczciwej sławie, a jako kto może,
Niech ku pożytku dobra spólnego pomoże.”Jan Kochanowski
Księgi Wtóre. Pieśń XIX
Z okazji jubileuszu dziesięciolecia, w dniu 29 maja 1984 r. odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Jana Kochanowskiego, najwybitniejszego twórcy polskiego Renesansu.
Jan Kochanowski, herbu Korwin, urodził się w Sycynie koło Radomia, w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej. W 1544 roku rozpoczął naukę na wydziale sztuk wyzwolonych Akademii Krakowskiej. Studia krakowskie kontynuował w Królewcu i Padwie. Po powrocie do kraju w 1559 Kochanowski rozpoczął karierę dworzanina u wybitnych rodzin arystokratycznych a potem na dworze królewskim Zygmunta Augusta. W 1574 roku Kochanowski osiadł w majątku po ojcu, w Czarnym Lesie. Okres czarnoleski, mimo tragedii, jaką przeżył po śmierci dzieci, był pełen harmonii i spokoju. To właśnie w tych latach powstało najwięcej utworów poety. Zmarł nagle w Lublinie, na atak serca, w wieku 54 lat.
Większość utworów Kochanowskiego, zgodnie z renesansowym trendem tworzenia w językach narodowych, powstała w języku polskim. To właśnie twórczość poety z Czarnolasu przyczyniła się do przemiany języka polskiego.
Gatunki literackie oraz tematyka twórczości Jana Kochanowskiego zmieniała się wraz z kolejnymi etapami jego życia. Będąc we Włoszech pisał głównie wiersze okolicznościowe po łacinie. Na dworze królewskim tworzył utwory epickie (np. „Zuzanna”, „Szachy”). Po śmierci ukochanej córeczki Urszulki, powstały żałobne utwory zebrane w tomie „Treny”. Nieco później powstały również „Pieśni” oraz „Fraszki”.
Tak zróżnicowana twórczość i talent poety przyniosły mu miano jednego z najwybitniejszych poetów Polski Królewskiej.
Izba Patrona
Eksponaty i wytwory twórczości dziecięcej związane z Janem Kochanowskim prezentowane są w Izbie Patrona.
